7 maart 2011
In het weekend herstel ik langzaam van de schok en probeer mijn normale ritme enigszins op te pakken. Na de heftige allergische reactie op de eerste infuuskuur en de hoge koorts, voel ik me nog steeds wat wazig, en ik heb veel behoefte aan slaap. ‘s Nachts heb ik een vreemde droom – hoewel ik normaliter weinig droom, dus misschien komt dat ook door de koorts. De droom gaat over de Cursus:

Ik was op een feestelijke bijeenkomst van Miracles in Contact vanwege de verschijning van een splinternieuwe uitgave van de Cursus. De nieuwe uitgave zag er erg mooi uit. Het formaat was nog kleiner geworden, het papier nog dunner en het boek had een stevige maar flexibele kaft en lag lekker in de hand. Maar het meest bijzondere was dat de Cursus dit keer helemaal in kleur was uitgegeven. Zowel de kaft als alle binnenpagina’s hadden verschillende, in elkaar overlopende kleuren. De letters waren niet in zwart maar in wit erop gedrukt. Een paar mensen lieten me de nieuwe Cursus zien. “Kijk eens, wat leuk… wat leuk… wat leuk…” klonk het van alle kanten. Ik bekeek het boek en zei hetzelfde: “Goh, wat leuk, al die kleuren…” Met enige spijt bedacht ik dat ik niet aan zo’n mooi, nieuw exemplaar van de Cursus zou toekomen. Tegen de tijd dat mijn huidige boek versleten was, zou ik hier niet meer zijn.
Toen stelde iemand mij een vraag over een werkboekles. Ik pakte de nieuwe Cursusuitgave en zocht desbetreffende werkboekles op. Nu viel me pas op dat ik de tekst niet meer kon lezen. De kleine witte lettertjes op de gekleurde pagina’s waren onduidelijk, en daarmee totaal onleesbaar geworden. “Maar je kunt de tekst niet meer lezen!” riep ik uit. Niemand hoorde mij. Iedereen zat gezellig met elkaar te praten en genoot van het feestje. Het leek niemand te zijn opgevallen dat de Cursus niet meer te lezen was. Ik zocht naarstig op de boekentafel naar een oude uitgave, met gewone zwarte letters op wit papier, maar die was niet meer te vinden. Waar ik ook keek, ik zag alleen nog gekleurde, nieuwe uitgaven…

Dan word ik plotseling wakker. De droom beklijft nog even en geeft een onbehaaglijk gevoel: Jezus’ boodschap die verdrinkt in leukigheid en gezelligheid… Hopelijk geen voorspellende droom…

Intussen probeer ik te achterhalen wat ik precies te vergeven heb; wát mijn allergische reactie op de Herceptin veroorzaakt heeft. Hoewel het een ‘normaal’ bijverschijnsel kan zijn, vertelt de Cursus duidelijk dat wij nóóit beïnvloed kunnen worden door iets van buitenaf. Dat is alleen de ‘trigger’, die iets raakt wat van binnen zit en nog niet vergeven is.
Ik heb me vóór en tijdens de kuur bewust ingesteld op het ondergaan van deze reguliere behandeling en het in me opnemen van deze vreemde stof: een ‘lichaamsvreemd eiwit’. Dat heeft niet voldoende geholpen. De oorzaak moet dus dieper zitten. Mijn les was donderdag: “Vergeving is mijn functie als het licht van de wereld” (les 62). Maar wát moet ik vergeven?

Tijdens een meditatie beginnen de inzichten spontaan binnen te vallen. Het gaat om die eiwitten. Voor Herceptin worden dierlijke eiwitten gebruikt, van ratten en muizen, heb ik gelezen. Ik merk dat ik dit medicijn onbewust met dierenleed associeer. Voor mijn geestesoog zie ik muizen en ratten, in erbarmelijke omstandigheden, die hun lichaam offeren om dit medicijn te maken. Nu kom ik bij mijn overtuiging: Door dit medicijn in mijn lichaam op te nemen, in mijn bloed zelfs, ben ik verantwoordelijk voor het lijden en de dood van talloze dieren. En dat staat me ontzettend tegen. Ik voel zelfs de koude rillingen terugkomen als ik hier contact mee maak.
Ik geef mijn overtuiging meteen aan Jezus, die hem voor me corrigeert. Hij laat me zien dat deze kuur het doel van liefde dient, en een keuze uit liefde is. Het medicijn helpt om de kankercellen enigszins in toom te houden en zo tijd te rekken. Ik verbind mij in de denkgeest met de geofferde dieren, en zij geven mij de boodschap dat het voor hen helemaal in orde is dat hun lichaam dit doel dient. En ik ben niet verantwoordelijk voor hun lijden en dood, dat is een misvatting.
Dat begrijp ik, dat voel ik ook. De nieuwe blik die ik krijg aangereikt is dat het een en al liefde is. Zelfs al komt dit medicijn voort uit een denksysteem waarin aanval en dood ruim vertegenwoordigd zijn, en waarmee ik me niet meer kan en wil verenigen, het nieuwe doel van de Heilige Geest heeft het middel geheiligd.
Het voelt daarna veel rustiger allemaal. Dit is de vergeving die ik nodig had.

“[De Heilige Geest] kan… de functie vervullen te herinterpreteren wat het ego maakt, niet door te vernietigen maar door te begrijpen” (T5.III.7:4).